Boundaries

Chodtsamme wat een takkeweer. Hoe zou W. dat dit jaar doen met haar oliebollen? Zal J. een afdakje getimmerd hebben? Even Facebook checken.

Dat ‘even’ is natuurlijk onzin, ik geloof het zelf niet eens. Elke paar minuten leid ik mijzelf af. Een tekst lezen is al een crime, om over schrijven maar te zwijgen. Er komt geen samenhangende gedachte uit zolang Safari naast mij op tafel ligt. De hoogste tijd voor een schop onder de kont, mijn eigen kont dat is.

De lessen van Ellen Kleverlaan, John Cleese en Joost Karhof indachtig oefen ik mijzelf vandaag in het scheppen van omstandigheden ter bevordering van creativiteit en concentratie.

  • Ellen heeft mij geleerd een schrijfschema te hanteren in plaats van met een vaag idee van plot lukraak wat tekst uit te braken waar pas na eindeloos schrappen en schaven iets aardigs van over blijft.
  • John Cleese adviseert boundaries in time and space aan te brengen en daarbinnen je creativiteit aan het werk te zetten. Het bewaken van die boundaries vergt de nodige vasthoudendheid, maar het resultaat is er naar. Ik geloof hem.
  • Joost Karhof, tot slot. Ik las in een artikel naar aanleiding van zijn overlijden dat hij, een overtuigd workaholic, zelfs het lezen van boeken voor zijn plezier, zittend aan tafel deed. Dan leek het tenminste op werk.

Kortom, voordat ik de laptop ter hand nam, heb ik eerst een schema gemaakt en in plaats van languit op de bank zit ik rechtop aan tafel, op een ongemakkelijke stoel.

Two out of three ain’t bad.

Drumles 2.0

RC: Zeg, wanneer was jouw laatste liefdesrelatie?
Me: ….
RC: Oh ja. Ik weet het al. Zeg maar niets meer. Hoe heettenie ook al weer?
Me: K…
RC: Oh ja, K. trekt heel moeilijk hoofd en doet tegelijkertijd moeite niet te lachen hetgeen tot een zo mogelijk nog moeilijker hoofd leidt

RC: Zeg, wat verwachtte je eigenlijk van die relatie?
Me: uh
RC: Zie! Dat bedoel ik nou. Als je al niet eens weet wat je ervan moet verwachten hoe kan het dan ooit wat worden? Met jou!

De Ritme Coach krijgt met me te doen en probeert te helpen. Wat vind je belangrijk? Humor?
Zeker! Humor is essentieel. Niet zomaar humor, want dat heeft iedereen wel, op zijn eigen manier, maar de absurditeit die op straat ligt kunnen delen en het blikveld van de ander kunnen omarmen, samen de slappe lach. Niets zo dodelijk als een niet eens bij benadering overlappend idee van wat geestig is. Zo heb ik mogen ervaren.
Goed, humor dus. Ik schaar het maar even onder ‘relativeringsvermogen’. Wat nog meer?

Er volgen nog zo wat zaken, maar die hebben vooral met de partner in kwestie te maken en veel minder met de relatie an sich. Maar dat realiseer ik mij later pas, uiteraard. Eigenlijk is het heel simpel. Een goede relatie is als een thuis met ramen op onverwachte plaatsen, waar het uitzicht anders is dan wat je gewend bent. Waar je niet alleen zelf vindt dat er niks mis met je is.

Anders? Graag! Fout? Opzouten!

En nou trommelen!

 

Verhalen van het strand – 2

Ruim een maand na aanschaf durfde ik eindelijk de financiële consequenties in hun volle omvang in de ziel te kijken. Afgelopen de tijd van zorgeloos spenderen. Aangebroken die van budgetteren, NIBUD, spreadsheets, bijhouden van alle gedane uitgaven en het spekken van potjes voor groot onderhoud en de vervanging van hoogbejaarde apparaten als vaatwasser en CV ketel.

Niet dat ik zwelg in zelfmedelijden, maar toch stelde ik mijzelf de existentiële vraag ‘wat ga je het meest missen nu je je geld in een zeecontainer op een Egmonds weiland hebt gestald?’ Hoe erg kan het zijn als het antwoord luidt ’truffelolie’. Een vaste waarde in mijn keukenkast. Zwaar bedreigd als gevolg van het faillissement van Alegria want nog geen winkel, web of echt, gevonden die dezelfde olie verkoopt. Met de bodem in zicht zou mijn zelf-veroorzaakte bezuinigingsnoodzaak wel eens het definitieve einde kunnen betekenen.

Maar toen werd het Kerst en mocht de riem iets losser. Passionata! Fijnste winkel van de Vesting sinds de sluiting van de boekhandel van Anneke en Emile. Dealer van de lekkerste taleggio van de wereld en omstreken. En nu ook van de allerlekkerste truffelolie. Nog een paar maanden en de zeecontainer staat weer op het strand. Ik ben een gelukkig mens.

Rika ruimt op, ein-de-lijk

Het zat er al een tijdje aan te komen, maar gisteravond viel de bijl. Eindelijk. ’s Middags nog niets aan de hand. Althans, niets noemenswaardigs, niets dat afweek van de afgelopen weken. Alleen dat onbestemde ge14481845_10207604926060606_2346909320248375466_ovoel van iets naars onder de oogleden. Eerste workshop van vier bij FOAM, portretfotografie, niet helemaal volgens de aankondiging maar wel helemaal leuk. En leerzaam. En volgende week wel mijn eigen camera mee.

En ’s avonds dus mis, ineens. Chodtgloeiendechodtver. Griep. 12 uur slaap, jammerende Kenianen (Alan did warn me, ’they are very vocal’), strompel strompel, badkamer, paracetamol 500 mg en een sarixell. In de hoop dat de knopen in de nek wat willen relaxen. Het hoofd wil niet hoeven denken vandaag, maar de ziel wil iets doen. Iets nuttigs. Aaarggh!! De tip van collega Maayke in barre daad omgezet. www.rikadegroot.boekwinkeltjes.nl. Alles waarvan ik nu denk dat ik het kwijt wil. Met bloedend hart en bonkend hoofd.

Levensknoop

Achteraf kijk je de koe niet alleen in zijn kont, maar staan de voortekenen van de volgende mislukte relatie ook nog eens diep in het achterwerk van het arme dier gebrand. En het is niet alsof deze geschiedenis zich niet herhaalt; ik durf mijzelf onderhand wel een grossier te noemen.

Hoewel de laatste liefdesontbinding alweer enkele jaren achter mij ligt en ik niet op zoek ben naar de volgende, blijft het onderwerp ‘relatie’ actueel. Iedere dag doen zich leermomenten voor. Want mijn relationele handicap beperkt zich niet tot liefdesrelaties alleen. Ik durf dat hier wel te zeggen, er is toch geen mens die het nog niet wist en wel deze blog leest.

Ik doe geen greep uit de verzameling in de loop der jaren hardnekkig genegeerde voortekenen, ze zijn allemaal te kinderachtig voor woorden, wat op zich het grootste voorteken van allemaal is. Om u toch enigszins van dienst te zijn, zal ik de geleerde lessen met u delen. Niet allemaal natuurlijk, en al helemaal niet tot in al hun gênante details, maar toch, misschien kunt u er uw voordeel mee doen.

  • Lees ‘Verslaafd aan liefde’ van Jan Geurtz en je bent voor altijd op je hoede voor een liefde die stiekem een bodemloos gat in je eigenwaarde moet dempen.
  • Lees het bovengenoemde boek net zo vaak als nodig is om van je neiging af te komen de ander, op wie je ooit tot over je oren verliefd bent geworden, te veranderen.
  • Lees hetzelfde boek nog een paar keer om de laatste restjes zelfkastijding kwijt te raken.
  • Assertiviteit is niet ergernissen opsparen en verwachten dat de ander ruikt dat de emmer volloopt. Dat is wel dè manier om een hartgrondige hekel aan diegene te ontwikkelen. En aan jezelf, maar dat besef komt pas later.
  • Er zijn partners en er zijn projecten en als het klinkt als een project, er uitziet als een project en zich gedraagt als een project, dan is het een project en een project heeft niet jou, maar professionele hulp nodig.
  • Er zijn mensen die je, ondanks alles, ongelukkig maken. Wegwezen! Mijn tijd van leven is te kostbaar om te vergooien aan zeker ongeluk. Als het goed is geldt dat ook voor u.
  • Lees zoveel als je kunt. Met name de Volkskrant. Met name de column van Stella Bergsma van vandaag, 16 september 2016. De voorlopig laatste helaas. Maandag meldt Aaf zich weer beter. Ook Stella heeft aan veel dingen een hekel, dat schept een band. Maar dat is niet waar het om gaat. Ze schrijft over Steven:

De liefhebbende hoeder van mijn eenzaamheid. Zo omschreef George Steiner ooit zijn partner. Ik vind daar veel in zitten. Het is toch een soort van langdurige stervensbegeleiding, zo’n relatie.

Kijk, hier heeft een mens wat aan. Ik wel tenminste. Ik hoop dat Stella nog vaak mag invallen. Eigenlijk hoop ik dat Stella een vaste columnist wordt. Wetend hoe het met Thomas van Luyn en Henk van Straten is afgelopen, komt dat vast goed.

Het leven kan alleen achterwaarts begrepen worden, maar het moet voorwaarts worden geleefd.

Was getekend Søren Kierkegaard. Beetje lullig dat het begrip een volgende miskleun nooit helemaal voorkomt. Dat is, naast de dood, de tweede zekerheid van het leven. Er zal zich altijd een nieuwe gelegenheid voordoen alle voortekenen te negeren, je intuïtie het zwijgen op te leggen, jezelf te doen geloven dat het dit keer echt heel anders zit om vervolgens, het kan even duren, toe te moeten geven dat je wederom gefaald hebt.

Het heeft bijna iets geruststellends.