‘Mooie foto’. ‘Hoog tijd dat je weer eens aan het werk gaat’. ‘Waarom doe je dit?’ Zomaar wat lezerscommentaar waar ik graag even op reageer 🙂
Behalve dat ik bevangen ben door het eerder genoemde Humaan Gooi Alles Maar Op Het Net 2.0 virus, lijd ik al jaren aan een, hopelijk milde, vorm van podiumdrang. In een vorig leven volgde ik danslessen bij Wladimir Studio’s in Amsterdam. Daar hoorden allerlei optredens bij. Van de Sterren Playbackshow en de Uitmarkt tot de jaarlijkse leerlingenvoorstelling in de schouwburg van Amstelveen. Ik stond tussen de coulissen duizend doden te sterven, slingerend van black-out naar outfit-kwijt naar black-out. Meestal had ik het wel weer op een rijtje wanneer de vloer daadwerkelijk betreden moest worden. Behalve die ene keer dat ik mezelf vanuit die coulissen in volle overtuiging lanceerde en van linksachter naar rechtsvoor het podium over radslagde, de rest van het gezelschap in totale verbijstering passerend. Good move, wrong timing. Het mag een wonder heten dat er geen gewonden gevallen zijn. En toch, het podium is en blijft de plek die al die lessen, al die oefening, de moeite waard maakt. Het hoeft niet perfect te zijn om de bühne op geslingerd te worden. Kill your darlings en gooi de overlevenden voor de leeuwen. Daar worden ze sterker van.