“Een koe vergeet dat ie kalf is geweest”, dat zei mijn moeder altijd toen ik nog een onuitstaanbare puber was. Behalve dat deze waarheid ineens niet opging als ik, tevergeefs, pleitte voor een avondje naar de disco, weet ik mij inderdaad dramatisch weinig te herinneren van het kind dat ik ooit geweest schijn te zijn. Laat staan van de gebeurtenissen die toen het wereldnieuws bepaalden. Ja, de treinkaping, de eerste man op de maan, bokswedstrijden midden in de nacht, dat wel. Maar ik schijn ook de Amerikaanse aftocht uit Vietnam meegekregen te kunnen hebben. Helaas. Als het al zo moeilijk is de gebeurtenissen tijdens je eigen tijd van leven helder voor de geest te houden, in hoeverre kun je dan van mensen verwachten dat ze de geschiedenis van hun ouders, grootouders en overgrootouders mee laten wegen in hun reactie op de wereld van vandaag.
“Hoe komt ze hier zo bij?” vraagt u zich wellicht af. Nou, de directe aanleiding is een boek. Spartacus, om precies te zijn, van Erik Brouwer. Spartacus is het verhaal van twee joodse Amsterdammers, beide lid van turnvereniging Spartacus en deelnemer aan de Olympische Spelen van 1908 in Londen. Erik vertelt het verhaal van zijn overgrootvader Emanuel en diens vriend Isidore en plaatst dit in het decor van Europa in het algemeen en Amsterdam in het bijzonder zoals dat eruit zag in het begin van de vorige eeuw. Een decor dat ongemakkelijk veel lijkt op het hier en nu. Ook toen leden veel mensen onder elkaar te snel opvolgende crisissen. Ook toen werd de kloof tussen elite en volk steeds groter. Ook toen moest een groep mensen die een bepaalde religieuze overtuiging deelden, het ontgelden. In dit licht krijg ik het extra benauwd van de lijn die politieke partijen lijken te kiezen in het bestrijden van de gevolgen van de crisis van onze tijd. Wat begon als een probleem van zakenbanken, heeft zich razendsnel ontwikkeld tot een economische crisis die iedereen kan raken. Maar een lager opgeleide en dientengevolge minder verdienende en minder vermogende landgenoot onnoemelijk veel harder dan de zakenbankier waar de ellende allemaal mee begon. Die toucheert zijn bonussen alweer alsof er nooit een crisis geweest is, terwijl de rest van het land zich kan gaan voorbereiden op politieke keuzen als het beperken van de toegang tot onderwijs en gezondheidszorg. En waar gaan deze mensen vervolgens massaal op stemmen? Arghh!!! Zo ontstaat vanzelf een situatie waarin de beschimpte en geminachte groep, die initieel alleen een religieuze overtuiging deelde, zich zal verenigen in de opstand tegen de gemeenschappelijke vijand. Het op één hoop gooien van iedereen die aan de uiterlijke kenmerken van de tegenpartij voldoet, zal geheel wederzijds zijn. Het wachten is alleen nog op een echt gevaarlijke leider.Want godzijdank is de heer Geert W. nog een maatje te klein.
Maar wie pas echt boos is: de Nationale Mental Coach. Zie hier zijn tweet.
BOOS – ‘Iedereen moet bezuinigen!’ Hoezo? Rot nou toch gauw op! Er moet eerst iets anders gebeuren. http://bit.ly/d1mcNf