Doe ik iets ethisch verantwoords of laat ik de esthetiek voorgaan. Dat was de fundamentele keuze waar ik mij vandaag voor gesteld zag. Het kwam zo. Het mooie weer dreef mij naar de tuin die dringend aan een voorjaarsopruiming toe was. Gewapend met keukentrap en de allergrootste snoeischaar die ik in huis heb zou ik de klimhortensia een stevig kopje kleiner maken. Dat ding stak inmiddels meters boven de schutting uit, zat vol met reeds jaren geleden uitgebloeide schermen en belemmerde een vrije doorgang voor de katten en mijn favoriete sering danig in zijn bewegingsvrijheid. Kortom, het mes erin. Dat ging nog best aardig al zeg ik het zelf, ondanks het feit dat sommige takken na jarenlange ongebreidelde groei de dikte van een kinderarmpje hadden bereikt. Totdat, totdat ik ineens een klontje lieveheersbeestjes zag zitten. Dicht tegen elkaar, oogjes dicht, druk bezig struisvogeltjes te imiteren. Maar ja, daar zit je dan, met je knalrode ruggetje, tussen de groene blaadjes. Nada onzichtbaar natuurlijk. En toen moest ik kiezen. Maak ik iets toonbaars van de klimhortensia of laat ik de lieveheersbeestenfamilie rustig verder dommelen in de eerste warme zonnestralen van het jaar. Het is dat laatste geworden. Esthetiek kan altijd wel een dagje wachten, ethiek niet. Ik heb ze nog toegefluisterd dat het heel mooi weer was, dat ze best in beweging konden komen. Maar ze wilden niet, ze zaten nog zo lekker.