Na 10 jaar Amsterdam dacht ik toch wel provinciaaltje-af te zijn. Helaas. Dit weekend heeft nota bene het Volkskrant Magazine mij met de neus op de harde feiten gedrukt. Laat ik nou Special K jarenlang ten onrechte aangezien hebben voor een marketing-truc van Kellogs. Wel was ik wat verbaasd over het enthousiasme waarmee Placebo over cornflakes bleek te zingen.
“Coming up beyond belief
On this coronary thief
More than just a leitmotif
More chaotic, no relief
I’ll describe the way I feel
Weeping wounds that never heal
Can the savior be for real
Or are you just my seventh seal?”
Creatief. Toch? Je zult er maar aan verslaafd zijn. Man, man, man, je altijd moeten afvragen “zijn er nog genoeg cornflakes in huis”. Je dagen zo plannen dat er altijd een Kellogs dealer in de buurt is. Midden in de nacht een niet te stuiten trek in cornflakes hebben en dan dat gapende gat in het keukenkastje keihard tegen je kanis krijgen. Drama.
“Gravity
No escaping gravity
Gravity
No escaping… not for free”
Kan nog steeds. Het zijn heus niet alleen vrouwen die last van anorexia hebben. Een zwaar gestoord lichaamsbeeld èn verslaafd aan koolhydraatbommen. Mensen slaan voor minder de hand aan zichzelf.
Inmiddels weet ik beter. Het gaat gewoon weer over drugs. Special K, zo lees ik vandaag in de krant, is ketamine: 2-methylaminocyclohexanon, een dissociatief narcosemiddel. Dat u het even weet. Het werd aan Vietnamsoldaten gegeven, vooral aan die met afgezette ledematen. Dierenartsen gebruiken het om kleine knaagdieren, koeien en paarden tijdens het opereren lekker rustig te houden. En sinds een paar jaar is het dus populair in de wat hippere uitgaansscene.
Val ik even door de mand.