Van de jury-voorzitter mag het. Ik vind het nog best spannend.
“Vriendschap over grenzen heen”, dat is het thema van de Gooise Opstel Kampioenschappen 2011.
Die grenzen kun je letterlijk nemen. Bijvoorbeeld landsgrenzen, bewaakt door strenge mannen en vrouwen in een uniform. Maar een grens kan ook denkbeeldig zijn en alleen in je hoofd bestaan. Een landsgrens is eigenlijk best makkelijk over te steken. Met een paspoort mag je het andere land zo in. Met een denkbeeldige grens is dat lang niet zo eenvoudig. Er is geen paspoort voor en wie bepaalt dan wie je bent?
Er was eens een land waar iedereen rood haar had. Iedereen? Nee….niet iedereen, er woonden ook een paar mensen met groen haar. Dat was nooit een probleem. De groentjes en de roodharigen vonden van elkaar dat ze een andere haarkleur hadden. En dat was ook zo, je moest wel kleurenblind zijn om het verschil tussen rood en groen niet te zien. Maar langzaam veranderde de stemming in het land van Rood en Groen. Het ging zo langzaam dat niemand iets doorhad. Het begon allemaal toen ene Frits groene plukken in zijn rode haar ontdekte. Zijn ouders plaagden hem ermee, zij vonden het wel grappig maar hij baalde er ontzettend van. Op school hadden de andere kinderen al snel in de gaten hoe ze Frits heel erg kwaad konden krijgen. Naarmate hij groter werd, werd hij steeds bozer en het getreiter steeds erger. De gemeenste pestkoppen waren een paar groenharige broers die in een flat aan het eind van Frits z’n straat woonden. Hun vader had ook groen haar, maar hun moeder was rood.
Op een dag had Frits er zo genoeg van dat hij besloot wraak te nemen. Eerst verfde hij zijn haar zwart zodat niemand meer zijn groene plukken kon zien. Hij verzon een paar idiote dingen en begon praatjes te verspreiden. Over de echte reden van groen haar. Of over al het vreselijks dat gebeurde tijdens de lange zonvakanties die groenharigen elk jaar vierden. Roodharigen waren daar nooit bij. Voor hen was de zon iets om zoveel mogelijk te mijden. Ze konden niet zo goed tegen warmte en hun dunne witte velletje veranderde in dikke rode jeukende korsten die pas na een paar maanden wilden verdwijnen. Maar het meest genoot Frits van de onzinverhalen die hij verkondigde over de ouders van de groenharige broertjes. Bijvoorbeeld dat ze een ontzettende hekel hadden aan dieren en dat ze elk huisdier dat ze zagen met hun blote handen vingen en in een koude donkere kelder opsloten. Als ze er genoeg verzameld hadden zetten ze ze in de auto en gooiden ze ze er aan de andere kant van het land weer uit.
Eerst geloofde niemand Frits z’n verhalen. Hij was toch een wat vreemde jongen en ook nog eens de enige in het hele land met zwart haar. Maar toen er steeds meer huisdieren verdwenen, sloeg de twijfel toe. Niemand die de beesten ging zoeken, want het land was te groot en de mensen hadden het te druk. De verklaring dat ze ver weg uit een auto gegooid waren, werd daarom door velen voor waar aangenomen. En ja, als dat van die huisdieren waar was, dan klopte de rest misschien ook wel. Waar rook is, is vuur. Toch!?
De harten van de mensen waren nu voorgoed veranderd. Terwijl het er eerst niet toe deed welke kleur je haar had, waren de groenharigen inmiddels verworden tot uitschot. Ze werden met de nek aangekeken, mochten nergens meer aan meedoen. Het gevolg was dat ze steeds meer naar elkaar toetrokken, want alleen met groenharigen onder elkaar was het nog een beetje uit te houden. Ze stichtten hun eigen scholen, hun eigen sportclubs en gingen bij elkaar in de buurt wonen. In die buurten kwamen vervolgens winkels met alleen groenharige klanten en bibliotheken met boeken over het rode gevaar en het groene verzet. De roodharigen moesten vooral niet denken dat de groentjes zich zomaar in een hoek lieten drukken!!!
Afijn, je voelt op je klompen aan dat dit verhaal heel erg verkeerd kan aflopen. Natuurlijk is dit verzonnen, al zal het je toch wel een beetje bekend voorkomen. Waarschijnlijk ben je zelf soms een roodharige en soms een groenharige. Wat ik hoop duidelijk gemaakt te hebben is dat de grens tussen wat je leuk vindt en wat je afwijst zomaar een nepgrens kan zijn.
In de verhalen die jullie geschreven hebben tijdens de finale van de Gooise Opstelkampioenschappen 2011, zijn jullie uitgedaagd om over zo’n nepgrens heen te stappen en te ontdekken dat de vreemde wezens die aan de overkant wonen meer op jou lijken dan je ooit gedacht had. En dat hebben jullie met overgave gedaan. Fantastisch. We hebben de mooiste, leukste en beste verhalen voor jullie verzameld in dit boekje. Staat jouw verhaal er niet bij? Niet getreurd, geef niet op.
Trek de wereld in, laat grenzen verdwijnen, stel je open en neem allemaal nieuwe verhalen mee naar huis.
Heel veel leesplezier!
Rika de Groot
Voorzitter werkgroep Gooise Opstelkampioenschappen Rotaryclub Naarden-Bussum