Zaterdagochtend. Simpel heeft zichzelf en al zijn overtollige kilo’s op bed uitgespreid. Je zou het niet zeggen als je hem zo ziet, maar daar ligt toch echt de beste vleermuizenvanger van heel Naarden-Vesting en omstreken. Aan de meeste katten kun je goed zien wanneer er een gaapje aankomt. Het neusje krult in verticale lijnen, de snorharen beginnen te trillen en die op de linker- en rechterwang komen langzaam tot elkaar. Zo ook bij Simpel. Ik heb gedoucht en sta, met uitzicht op bed, mijn voeten af te drogen. Ik zie zijn gaapje aankomen en maak het alvast voor hem af zoals ik dat wel vaker doe. Ik span mijn lippen aan en trek ze met een plopje, langzaam, alsof het een krachtsinspanning is, van elkaar. Synchroon aan die beweging strek ik mijn tong tot het puntje uit en sluit af met een hoog en lang aangehouden ‘aaaaaaaaaahhhhhhhhp’. Hij reageert niet echt, kijkt mij alleen wat dommig aan, dus ik doe het nog een keertje voor. In plaats van mee te gapen kijkt hij zo mogelijk nog dommer. Ik kan mij er iets bij voorstellen, blote vrouw, voet in haar handen, die een beetje apart staat te doen. Ik geef het op en draai me om. ‘Smek’ ‘Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaahp’ klinkt het nu achter me. Snertkat. 🙂