Ach december! Zwelgen in herinneringen aan betere tijden. Toen….. toen mijn favoriete spijkerbroek nog volop verkrijgbaar was. Toen de thee die ik zo graag dronk nog z’n eigen plankje bij de AH om de hoek vulde. Toen, toen, toen. Maar helaas, van het tijdschrift dat ik zo mooi vind, is zojuist het allerlaatste nummer uitgekomen, ik sleep mij langs alle Gooise supermarkten op zoek naar de juiste thee en die spijkerbroek is al vele kilo’s lang een mooie herinnering.
Het zou natuurlijk kunnen dat ik geen smaak heb, en op diverse bankstellen verspreid over dit en andere landen wordt nu heftig en instemmend geknikt, maar heel waarschijnlijk is dat natuurlijk niet.
Gelukkig, om de melancholie effectief te bestrijden is de maand van voor tot achter gevuld met feest. Het begint allemaal nog redelijk onschuldig met wortels, schoenen, cadeaus en valse gedichten. Maar zodra de bisschop zijn hielen heeft gelicht, rukken we eeuwig groene bomen met kluit en al uit de grond, spijkeren ze in een hoek van de kamer vast aan de vloer en hangen ze vol met spiegels en kralen. Even voor de goede orde, met ‘we’ bedoel ik de anderen, niet mijzelf. Ik houd namelijk niet van spiegels, kralen en kubieke meters zand in huis. Ik heb het geprobeerd, heus, om te genieten van alles dat bijdraagt aan het decembergevoel. Maar het stroept niet.
Het is mij te veel, te veel van alles. Te veel moeten, te veel lichtjes, te veel best wel erge muziek, te veel eten, te veel drinken, te veel ‘zullen we het wel gezellig houden?’. Te veel uren in de keuken om iets te fabriceren dat heet ‘zoete peertjes op een bedje van chocoladekrullen’, om uiteindelijk iets op te dienen dat nog het meest wegheeft van slordig gevilde babykonijntjes badend in een plasje van hun laatste diaree. Doet u mij nog maar een glaasje.
Blij toe, aan alles komt een einde, zo ook aan december. Ineens is het 1 januari. Een nieuw begin, alles is weer mogelijk. Na een aspirientje en een hete douche worden de ruïnes van de voorbije maand langzaam zichtbaar. ‘Ai ai ai…….wat heb ik mijzelf nu toch weer aangedaan?’ is waarschijnlijk de eerste enigszins samenhangende gedachte van menig nieuw jaar. Ik troost mij met de wetenschap dat mijn disgenoten zich onder hun eigen douche hoogstwaarschijnlijk precies hetzelfde staan af te vragen.
Toch had het allemaal nog veel erger gekund. Echt. Om te beginnen heb ik het leven, heb ik functionerende ogen en vingers anders had ik nooit dit stukje kunnen schrijven, kan ik op mijn benen staan, ben ik in het bezit van een douche, heet stromend water en een dak boven mijn hoofd. Dat zijn zo al, telt u even mee, zeven zegeningen en dan is het jaar nog geen etmaal oud. Persoonlijk vind ik het ook een enorm voordeel om vrij hoog op het noordelijk halfrond te wonen. Vanaf nu wordt het namelijk alleen maar beter. De dagen worden lichter. Eerst merk je daar niet zo veel van, wat zijn tenslotte die paar seconden op 24 uur, maar er komt een ochtend dat je wakker wordt en ineens beseft dat je vogeltjes hoort. Dat vooruitzicht, daar word ik zo blij van dat ik u allen, vanuit de grond van mijn hart, een heel mooi en liefdevol jaar toewens, inclusief de maand december, vol dierbaar gezelschap, mooie muziek, lekker eten en goede wijn.