Het navolgende speelt zich af tijdens een veel te warme zaterdagmiddag op de boekenafdeling van de kringloopwinkel.
Langs de wanden kasten, het aanbod gegroepeerd zoals bij elke andere boekwinkel: thrillers, literatuur, poëzie, hobby, reizen, streekromans, computers etc.
Dwars in de ruimte een paar kleinere lage kasten. Hierin kinderboeken, strips en andere kleine collecties.
Verspreid tussen de lage kasten staan ronde tafels, stoeltjes er omheen, speciale aandacht verdienende boeken er bovenop. Gezellige zitjes zeg maar.
Ik ben in een levensfase aangeland waarin ik mij ontdoe van ballast. Daarom doneer ik die middag een koffiezetapparaat. ‘Inbrengen’ noemt men dat bij de kringloopwinkel, maar dat woord gebruik ik zelf liever niet wanneer het over koffiezetapparaten gaat. Na achterlating op de daartoe bestemde plek, loop ik nog even naar de boekenafdeling. Je weet tenslotte maar nooit.
Aan één van de tafeltjes zitten een man en een vrouw. De vrouw bladert manisch opgewekt in een boek. Al bladerend leest ze kleine stukjes voor, steeds op een toon van ‘moet je toch eens horen wat die malle schrijver nu weer bedacht heeft!’. De man hangt scheef in zijn stoel, wachtend tot ook dit vanzelf over gaat.
‘Dit is nou echt een boek voor jou.’
Hij kijkt op, niet blij met deze wending. ‘Muh….kwee nie hoor.’
‘Jawel,allemaal verschillende verhalen. Echt leuk.’
‘Je zoekt wel weer wat uit hè.’
‘Hoezo?’
‘Nou, het is zo extreem.’
‘Extreem? Maar je hoeft het niet in één keer uit te lezen, gewoon, steeds een stukje, en dan leg je het weer even weg.’
‘Dat bedoel ik niet. Het is zo groot. Veel groter dan de andere boeken die ik heb.’
Ik heb gevonden wat ik zocht en ga op zoek naar de kassa.