Zojuist kwam het gestreepte monster door het kattenluik gestort met een jonge merel tussen haar tanden. Chodtchloeiendechodtfer!!! Zij naar boven. Ik er achteraan. Op de overloop laat ze haar prooi los. Het beestje blijft heel stil liggen, nekje gebogen, maar het ademt nog wel. Mickey zit er naast, heel tevreden met zichzelf. Terwijl ik haar de huid vol scheld pak ik voorzichtig de merel op en breng hem (haar?) naar buiten. Het stakkertje kijkt me met 1 oogje angstig aan. Het nekje kromt zich nog strakker, snavel richting mijn vingers. Oo oo dat ziet er niet goed uit ;-(. Ik ga zitten op een groen uitgeslagen tuinstoeltje, vogel op schoot. Ik ontvouw mijn handen die tot dan de merel hebben omsloten. Zodra hij los is komt er beweging in. Hij draait zich op zijn pootjes en vliegt weg. Een plukje slordig uitstaande veertjes steekt zichtbaar op uit zijn rug.
En hij leefde nog lang en gelukkig. Hoop ik.