Het zou mijn laatste kerst alleen worden. Ergens in de loop van het nieuwe jaar trekt er een nijlpaard bij me in. In de tuin is een Afrikaanse rivierloop uitgegraven, compleet met modderpoel en zonnestrand. Ik heb haar zelfs al een naam gegeven: Janice. Hippo → Hippie → Janis → Janice. Maar nu kon er nog gebeest worden. Glabur en ik hadden een paar dagen geleden onze transGtreatment afgerond en waren er helemaal klaar voor. Tot voor een jaar of 10 geleden was een dergelijke behandeling een langdurige lijdensweg, maar nu is genderverandering een fluitje van een cent. Een weekje resort: gen activeren, een aanvullende hormoonkuur en gendertraining voor de rookies. Helemaal geen straf, en omkeerbaar, hoewel je niet te vaak schijnt te moeten wisselen. Omdat we allebei de treatment ondergaan hadden, waren we ook nu complementair. Dat scheelt aanzienlijk in de portatie-tijd en -kosten. Niet onbelangrijk als er een nijlpaard onderweg is. Om sentimentele redenen hadden we voor Venus gekozen. Glabur en ik kennen elkaar sinds onze kleutertijd. We hebben nog op school leren lezen. Buiten de klas verslonden we het ene na het andere boek, gefascineerd door deze manier van binnenhoofdvoeding. Nu gaat dat een stuk makkelijker, maar toch had ik het niet willen missen. Ons favoriete boek was Torenhoog en mijlenbreed. Het speelde zich af op Venus. Toen science fiction, nu een hippe vakantiebestemming. Op de drempel van een nieuwe fase in ons leven, ik met Janice en Glabur’s transGtreatment zou zijn laatste zijn, leek het ons een goed idee de droomwereld uit onze jeugd met nieuwe ogen te zien.
…wordt vervolgd