Eerste kerstdag en familiebezoek, dat betekent allereerst aansluiten in een doordeweekse file. Eenmaal gearriveerd op de plaats van bestemming, het aanleunwoningencomplex van mijn ouders, valt op hoe droevig het gesteld is met de toestand van het pakeerterreintje. Er is duidelijk geen enkele poging gedaan het sneeuwvrij te maken. Ik glibber richting de buitentrap. Hoewel gedeeltelijk overdekt, is de toestand hiervan niet veel beter. Levensgevaarlijk!!! Briesend van verontwaardiging stap ik naar binnen. Mijn vader is het, voor de verandering, hartgrondig met mij eens. Hoofdschuddend starend uit het keukenraam meldt hij al tien dagen niet buiten te zijn geweest. We mopperen gezellig nog even door, drinken een kopje thee en nuttigen een plak tulband met lekker dik roomboter. Toen ik een paar uur later weer in de auto terug naar huis zat, drong de waarheid tot mij door. Natuurlijk!! …. Logisch!!! …. Stel; je runt een bejaardenhuis. Laten we ervan uitgaan dat het welzijn van de bejaarden je aan het hart gaat. Dan wil je niet dat ze met sneeuw en ijzel buiten rondscharrelen en van alles breken. Dus laat je om te beginnen het parkeerterrein vol met sneeuw liggen. Elke bejaarde die op grond van deze aanblik besluit binnen te blijven is alvast één gewonde minder. Houden we over de overmoedigen die het er toch op wagen. Die gaan in ieder geval op eigen terrein onderuit. Hulptroepen kunnen snel ter plaatse zijn. Alles beter dan het dorp te bereiken alwaar als gevolg van de belabberde financiële toestand waarin de gemeente verkeert, ook niet geruimd en gestrooid is. En waar de bejaarde dus alsnog op zijn plaat gaat. Dan ben je een stuk verder van huis. Nee, ze hadden nog niet zo gek bekeken. Straks even opzoeken hoe ze het doen in de ranglijst van de Volkskrant.