Dit wordt een ontboezeming. Als u daar niet op zit te wachten zou ik nu stoppen met lezen. Daar komt ie. Een populaire anekdote binnen mijn familie gaat als volgt: toen ik nog een heeeel klein meisje was, zat ik eens naar een TV-programma te kijken waarin een jongen met zijn hond op een vlot op een rivier zit. Het vlot slaat om en ik roep in zware paniek “het hondsie!!! het hondsie!!!!”. Dat het jongetje misschien wel aan het verdrinken was boeide me totaal niet. Vooruit, nu ik toch bezig ben; ik heb dat nog steeds. In alle goedaflopende spannende scènes die ik zie, houd ik nauwkeurig de hond, kat of wat dan ook in de gaten. Vergeten ze hem niet mee te nemen op weg naar veiligheid. Die mensen, dat geloof ik wel, het is immers maar film, maar die hond, kat, vogel, olifant ….. Is dat raar? Ben ik nu raar? Neeeeee….natuurlijk niet, althans … niet in absolute zin. Alles waar je blij van wordt en wat je raar vindt is uiteindelijk terug te voeren op perceptie en projectie, de twee meest handige psychologische processen die ons ter beschikking staan. Hoe zou een mens anders de wereld een beetje overzichtelijk kunnen houden. De kracht van deze processen is dat ze open staan voor verandering. Elke nieuwe ervaring leidt tot bijstelling van de manier waarop je de wereld beleeft en tegemoet treedt. Tussen onze oren voltrekt zich een persoonlijke mini-evolutie. Fitness die weliswaar niet tot survival leidt, aan het einde gaan we allemaal dood, maar waarvoor je niet naar de sportschool hoeft. Ook best fijn. Tot zover de lange inleiding van de laatste ontboezeming van vandaag: al luisterend naar de Top2000 ben ik tot de ontdekking gekomen dat John Denver eigenlijk ontzettend lekkere muziek heeft gemaakt.
☺