Na een maand afwezigheid gedurende de meest winterse januari-maand sinds heugenis van velen, was ik blij met mijn vorstvrije buitenkraan, blij dat de kachel het nog deed en ook heel blij met mijn autootje dat braaf in één keer startte. Niets dan jolijt zou je zeggen. Edoch, één klein dingetje leek soort van overleden; de decoder voor digitale televisie. Zonder een welk TV kijken verwordt tot een avond in een sneeuwstorm. Diverse vruchteloze maar niettemin langdurige gesprekken met helpdesk medewerkers van Ziggo later, tot de conclusie gekomen dat
de afstandsbediening naar behoren functioneerde
een scartprobleem niet de meest waarschijnlijke oorzaak was
de decoder dan wel kapot moest zijn
Gelukkig ruim binnen de garantieperiode kon ik mij vervoegen bij de winkel die mij dat snertding geleverd had. Scheer en Foppen is de naam, de jaren 50 het decennium waarin zij leven.
Hoewel ik het vermoedelijk een week of drie zonder decoder moet stellen, en het analoge signaal van Ziggo te zwak is om het gehele beeld van mijn TV te vullen, terwijl dat niet eens zo extreem groot is, kon er van een leen-decoder geen sprake zijn. “Uitlenen mevrouw, dat doen we alleen met eerste levensbehoeften.”
“Oh, zoals daar zijn….?”
“Nou, een strijkijzer bijvoorbeeld.”
“Pardon?”
“Ja ja. En een koelkast , een televisie ook.”
“Een strijkijzer, hmmmm …. dus als mijn strijkijzer kapot gaat moet ik hier wezen?”
“Jazeker, dan krijgt u er van ons één te leen hoor.”
Kansloos en verbijsterd verliet ik de winkel. Jarenlang had ik het ontkend, genegeerd en verdrongen. Met succes. Maar zoals dat gaat met eerste levensbehoeften; vroeg of laat kom je ze toch tegen. Snel naar huis. Saartje is de naam.