Gierende stress. Waar heb ik in godsnaam ‘Ja’ tegen gezegd. In één klap de hele erfenis er doorheen gejaagd. Oh. My. God. Typisch geval van. Niet te lang over nadenken. Niet wegrationaliseren. Herken de kans van de serieuze buitencategorie. Hebben, daarna zien we wel verder.
Ik heb op heel wat plekken gewoond, op slechts enkele lang genoeg om er enigszins te aarden. Opgegroeid in Bakkum, soort van volwassen geworden in de tien jaar Amsterdam die daarop volgden. Na wat omzwervingen in Naarden geland. Mijn huis is thuis, de Vesting ligt na 16 jaar nog steeds aan de oppervlakte. In Amsterdam hebben alleen de negen maanden op de Marnixstraat het tot binnenwortel geschopt.
Nee, dan de zee. Wind, zand en zout water. Thuis is de geur van warm duin, de ruis van aan- en afrollende golven, de bergen schelpen in de branding die kraken onder je blote voeten. Vriend D., van oorsprong uit Katwijk, moest kokken bij de aanblik van de eerste de beste boom na een net iets te lange bosvakantie. Ik herinner mij heel goed het gevoel te stikken bij een dagje in Ponypark Slagharen. Dat is wat opgroeien aan de kust met je doet; je opzadelen met een levenslang gevoelde noodzaak van horizon en wind van zee.
Het strandhuis op het Noorderstrand van Bakkum is zo beschouwd (en anders ook, geen enkel probleem) geen gewoon dringende noodzaak, het is van levensbelang. Een plaats waar de tijd zich uitrekt zodra ik uit de auto stap.
En ja, dit is verhaal nummer 1. Het moet wel heel gek lopen willen de diep-filosofische inzichten niet en masse tot mij komen, straks, op mijn loungebank. Met boven mij de strakblauwgrijzewolkenlucht. Voor mij het eindeloze water. En heel ver weg aan de horizon, drie rijen foeilelijke windmolens. Als dat niet gelukkig gaat maken weet ik het ook niet meer. Of sla ik nu een beetje door?
