Rika ruimt op, ein-de-lijk

Het zat er al een tijdje aan te komen, maar gisteravond viel de bijl. Eindelijk. ’s Middags nog niets aan de hand. Althans, niets noemenswaardigs, niets dat afweek van de afgelopen weken. Alleen dat onbestemde ge14481845_10207604926060606_2346909320248375466_ovoel van iets naars onder de oogleden. Eerste workshop van vier bij FOAM, portretfotografie, niet helemaal volgens de aankondiging maar wel helemaal leuk. En leerzaam. En volgende week wel mijn eigen camera mee.

En ’s avonds dus mis, ineens. Chodtgloeiendechodtver. Griep. 12 uur slaap, jammerende Kenianen (Alan did warn me, ’they are very vocal’), strompel strompel, badkamer, paracetamol 500 mg en een sarixell. In de hoop dat de knopen in de nek wat willen relaxen. Het hoofd wil niet hoeven denken vandaag, maar de ziel wil iets doen. Iets nuttigs. Aaarggh!! De tip van collega Maayke in barre daad omgezet. www.rikadegroot.boekwinkeltjes.nl. Alles waarvan ik nu denk dat ik het kwijt wil. Met bloedend hart en bonkend hoofd.

Levensknoop

Achteraf kijk je de koe niet alleen in zijn kont, maar staan de voortekenen van de volgende mislukte relatie ook nog eens diep in het achterwerk van het arme dier gebrand. En het is niet alsof deze geschiedenis zich niet herhaalt; ik durf mijzelf onderhand wel een grossier te noemen.

Hoewel de laatste liefdesontbinding alweer enkele jaren achter mij ligt en ik niet op zoek ben naar de volgende, blijft het onderwerp ‘relatie’ actueel. Iedere dag doen zich leermomenten voor. Want mijn relationele handicap beperkt zich niet tot liefdesrelaties alleen. Ik durf dat hier wel te zeggen, er is toch geen mens die het nog niet wist en wel deze blog leest.

Ik doe geen greep uit de verzameling in de loop der jaren hardnekkig genegeerde voortekenen, ze zijn allemaal te kinderachtig voor woorden, wat op zich het grootste voorteken van allemaal is. Om u toch enigszins van dienst te zijn, zal ik de geleerde lessen met u delen. Niet allemaal natuurlijk, en al helemaal niet tot in al hun gênante details, maar toch, misschien kunt u er uw voordeel mee doen.

  • Lees ‘Verslaafd aan liefde’ van Jan Geurtz en je bent voor altijd op je hoede voor een liefde die stiekem een bodemloos gat in je eigenwaarde moet dempen.
  • Lees het bovengenoemde boek net zo vaak als nodig is om van je neiging af te komen de ander, op wie je ooit tot over je oren verliefd bent geworden, te veranderen.
  • Lees hetzelfde boek nog een paar keer om de laatste restjes zelfkastijding kwijt te raken.
  • Assertiviteit is niet ergernissen opsparen en verwachten dat de ander ruikt dat de emmer volloopt. Dat is wel dè manier om een hartgrondige hekel aan diegene te ontwikkelen. En aan jezelf, maar dat besef komt pas later.
  • Er zijn partners en er zijn projecten en als het klinkt als een project, er uitziet als een project en zich gedraagt als een project, dan is het een project en een project heeft niet jou, maar professionele hulp nodig.
  • Er zijn mensen die je, ondanks alles, ongelukkig maken. Wegwezen! Mijn tijd van leven is te kostbaar om te vergooien aan zeker ongeluk. Als het goed is geldt dat ook voor u.
  • Lees zoveel als je kunt. Met name de Volkskrant. Met name de column van Stella Bergsma van vandaag, 16 september 2016. De voorlopig laatste helaas. Maandag meldt Aaf zich weer beter. Ook Stella heeft aan veel dingen een hekel, dat schept een band. Maar dat is niet waar het om gaat. Ze schrijft over Steven:

De liefhebbende hoeder van mijn eenzaamheid. Zo omschreef George Steiner ooit zijn partner. Ik vind daar veel in zitten. Het is toch een soort van langdurige stervensbegeleiding, zo’n relatie.

Kijk, hier heeft een mens wat aan. Ik wel tenminste. Ik hoop dat Stella nog vaak mag invallen. Eigenlijk hoop ik dat Stella een vaste columnist wordt. Wetend hoe het met Thomas van Luyn en Henk van Straten is afgelopen, komt dat vast goed.

Het leven kan alleen achterwaarts begrepen worden, maar het moet voorwaarts worden geleefd.

Was getekend Søren Kierkegaard. Beetje lullig dat het begrip een volgende miskleun nooit helemaal voorkomt. Dat is, naast de dood, de tweede zekerheid van het leven. Er zal zich altijd een nieuwe gelegenheid voordoen alle voortekenen te negeren, je intuïtie het zwijgen op te leggen, jezelf te doen geloven dat het dit keer echt heel anders zit om vervolgens, het kan even duren, toe te moeten geven dat je wederom gefaald hebt.

Het heeft bijna iets geruststellends.

Verhalen van het strand – 1

IMG_9734Gierende stress. Waar heb ik in godsnaam ‘Ja’ tegen gezegd. In één klap de hele erfenis er doorheen gejaagd. Oh. My. God. Typisch geval van. Niet te lang over nadenken. Niet wegrationaliseren. Herken de kans van de serieuze buitencategorie. Hebben, daarna zien we wel verder.

Ik heb op heel wat plekken gewoond, op slechts enkele lang genoeg om er enigszins te aarden. Opgegroeid in Bakkum, soort van volwassen geworden in de tien jaar Amsterdam die daarop volgden. Na wat omzwervingen in Naarden geland. Mijn huis is thuis, de Vesting ligt na 16 jaar nog steeds aan de oppervlakte. In Amsterdam hebben alleen de negen maanden op de Marnixstraat het tot binnenwortel geschopt.

Nee, dan de zee. Wind, zand en zout water. Thuis is de geur van warm duin, de ruis van aan- en afrollende golven, de bergen schelpen in de branding die kraken onder je blote voeten. Vriend D., van oorsprong uit Katwijk, moest kokken bij de aanblik van de eerste de beste boom na een net iets te lange bosvakantie. Ik herinner mij heel goed het gevoel te stikken bij een dagje in Ponypark Slagharen. Dat is wat opgroeien aan de kust met je doet; je opzadelen met een levenslang gevoelde noodzaak van horizon en wind van zee.

Het strandhuis op het Noorderstrand van Bakkum is zo beschouwd (en anders ook, geen enkel probleem) geen gewoon dringende noodzaak, het is van levensbelang. Een plaats waar de tijd zich uitrekt zodra ik uit de auto stap.

En ja, dit is verhaal nummer 1. Het moet wel heel gek lopen willen de diep-filosofische inzichten niet en masse tot mij komen, straks, op mijn loungebank. Met boven mij de strakblauwgrijzewolkenlucht. Voor mij het eindeloze water. En heel ver weg aan de horizon, drie rijen foeilelijke windmolens. Als dat niet gelukkig gaat maken weet ik het ook niet meer. Of sla ik nu een beetje door?

IMG_9768
Eerstedagsvondsten

Bericht van Alex – goed en slecht nieuws

In dergelijke gevallen is het een goede gewoonte te beginnen met het slechte nieuws.

diefDe gulle gever van een stapel Keniaanse shillingen heeft wel iemand blij gemaakt, maar niet Alex. De envelop is nog steeds niet aangekomen. We kunnen maar beter aan het idee wennen dat er ergens op de lijn Naarden – Ukunda een dief huist.

 

2016-06-28-PHOTO-00000127Dan het goede nieuws. Alex rijdt sinds eind juni weer op een taxi. In een nieuwe auto van een nieuwe eigenaar. Het financiële leven is nog niet helemaal op orde, maar hij is zielsgelukkig met deze afloop.

 

Alle vrienden en vriendinnen van Alex nogmaals bedankt. Mocht je om wat voor reden dan ook in de buurt van Mombasa of Ukunda zijn en vervoer nodig hebben, dan heb je nu alvast je adresje.

oncoming-taxi

United we stand, Alex kan verder

Het slot is nakend, in de zin van ‘ komt naderbij’. Ik heb zojuist voor de laatste keer  ‘buitenland boeking’  geactiveerd. Morgen kan ik de overschrijving doen. Direct na de laatste oproep zegde een  trouwe Alex supporter opnieuw een bijdrage toe. Enkele dagen geleden is op mijn bankrekening een mooie bijdrage gestort, niet anoniem, wel onbekend. Ik vul het aan tot wat nodig is om de laatste rekeningen te kunnen betalen.

Alex kan volgende maand schuldenvrij en naar fysieke vermogens  aan het werk.

Een waarlijk fantastisch resultaat. Alle gulle gevers, bekend, onbekend en anoniem: namens Alex, Jane, Faith en Simon, heel erg bedankt. Alex voelt zich enorm gesterkt en says “words of mouth are not enough, God bless all those helping me abundantly.”

IMG_2983          IMG_2984